หมายเลข
9วัดชิออนจิ(อามาโนะฮาชิดาเตะ)

รูปเคารพสำคัญที่บูชาในวัดชิออนจิคือพระมัญชุศรี (มอนจูโบซัตสึ ในภาษาญี่ปุ่น) อันเป็นสัญลักษณ์แห่งปัญญา โดยที่ปรากฏในภาพเป็นขณะเดินทางแสวงบุญจากอินเดียไปยังจีน พระมัญชุศรีนั่งอยู่บนสิงโต มีสุธนะกุมารผู้ติดตาม (เซ็นไซ โดจิ ในภาษาญี่ปุ่น) อยู่ทางขวาและพระเจ้าอุทยานาอยู่ทางซ้าย สุธนะกุมารถือกล่องพระสูตรอันเป็นสัญลักษณ์ของพระมัญชุศรี ซึ่งเป็นสัญลักษณ์แห่งปัญญา ส่วนพระเจ้าอุทยานาเป็นผู้จูงสิงโต

รูปสลักนี้มีอายุย้อนไปถึงยุคคามาคูระ (ค.ศ. 1185–1333) ลวดลายสีสันที่ประณีตงดงาม มวยผมที่มีการมัดไว้สูงบนศีรษะ และรูปทรงอันอ่อนช้อยเป็นลักษณะเฉพาะของรูปแบบศิลปะยุคคามาคูระตอนปลาย

ถึงแม้ว่าปัจจุบันจะถูกใช้เป็นอ่างน้ำ แต่โดยเดิมนั้นตั้งใจจะใช้เป็นอ่างอาบน้ำ เมื่อแรกเริ่ม อ่างอาบน้ำนี้ถูกสร้างขึ้นเพื่อใช้ที่วัดโคโฮจิเมื่อปี ค.ศ. 1290 ในช่วงยุคคามาคูระ (ค.ศ. 1185–1333) และได้ย้ายไปที่วัดชิออนจิในเวลาต่อมา มีการระบุเครื่องหมายของช่าง ว่าสร้างโดยช่างตีเหล็กชื่อซาดาคิโย ยามางาวะ โดยใช้เหล็กแผ่นบางแม้ว่าอ่างอาบน้ำจะมีขนาดใหญ่ก็ตาม ซึ่งสิ่งนี้บ่งบอกถึงทักษะและฝีมือของช่าง

เจดีย์สองชั้นซึ่งมีด้านบนเป็นทรงกระบอกอยู่บนชั้นแรกที่เป็นรูปทรงสี่เหลี่ยม มีหลังคารูปทรงเต็นท์อยู่ด้านบนและมียอดเจดีย์เป็นเกลียว เรียกว่าทาโฮโท ทาโฮโทของวัดชิออนจินั้นถือเป็นเจดีย์เพียงองค์เดียวที่ยังคงเหลืออยู่จากยุคมูโรมาจิ (ค.ศ. 1336–1573) ในเขตทังโงะ รูปเคารพของไวโรจะนะ (ไดนิจิ เนียวไร ในภาษาญี่ปุ่น) ซึ่งประดิษฐานอยู่ตรงกลาง ถือเป็นพระพุทธรูปองค์สำคัญในศาสนาพุทธแบบวัชรยาน นิกายชินงอน และถือเป็นสัญลักษณ์ของจักรวาลด้วย หลังคาของเจดีย์สร้างขึ้นโดยใช้เทคนิคโบราณในการนำแผ่นไม้บางๆ มาซ้อนทับกัน และมีชายคาโค้งอันอ่อนช้อยทำให้มีรูปลักษณ์ที่สง่างาม

ตามจารึก ฆ้องนี้สร้างขึ้นในปี ค.ศ. 1322 เพื่อใช้ในวัดพุทธในเกาหลี และยังเป็นตัวอย่างที่แสดงถึงการค้าระหว่างเขตทังโงะของญี่ปุ่นและคาบสมุทรเกาหลี ฆ้องดังกล่าวมีการออกแบบที่คล้ายกันกับฆ้องวานิกูจิที่จะพบเห็นได้ตามวัดญี่ปุ่นโดยทั่วไป แม้ว่าจะเห็นได้ถึงความแตกต่างบางอย่าง เช่น การใช้สามห่วงในการแขวน หรือลวดลายกลีบดอกบัวและลวดลายแบบอาหรับโดยรอบ