หมายเลข
10วัดเอ็นโจจิ(เมืองเคียวทังโกะ)

บันทึกทางประวัติศาสตร์ของวัดเอ็นโจจิได้ระบุไว้ว่า “ในปี ค.ศ. 717 เมื่อครั้งที่ผู้ก่อตั้งวัด [พระสงฆ์ชาวอินเดียที่รู้จักกันในนาม] เซ็นมุย เดินทางมาถึงญี่ปุ่น ท่านได้พบว่ามีเทพเจ้าผู้มีเมตตา 18 องค์ที่คอยปกป้องผืนแผ่นดินซึ่งมีเมฆสีม่วงลอยอยู่ และแสงของคันนอน [เทพเจ้าแห่งความเมตตาในศาสนาพุทธ] ก็ส่องสว่างเจิดจ้าราวกับพระจันทร์เต็มดวง ท่านเซ็นมุยรู้สึกปลื้มปิติเป็นอย่างยิ่ง และหลังจากได้สอบถามถึงที่มาของแสงนี้ ท่านก็ได้รับมอบรูปเคารพศักดิ์สิทธิ์”

จักรพรรดิโคนินได้ทรงสร้างวัดแห่งนี้ขึ้นในปี ค.ศ. 771 และทรงพระราชทานนามว่าเซ็นจูอิน จากนั้นจักรพรรดิอิจิโจได้ทรงสถาปนาให้เป็นวัดของจักรพรรดิในปี ค.ศ. 988 จักรพรรดิคันมุทรงพระราชทานนามวัดนี้ว่าเอ็นโจจิในปี ค.ศ. 795 นับแต่นั้นมา วัดเอ็นโจจิก็เจริญรุ่งเรืองในฐานะที่เป็นศูนย์กลางแห่งความศรัทธาของศาสนาพุทธในเขตทังโงะ ในวัดประกอบด้วยห้องโถง 7 ห้องและอาคารอื่นๆ อีก 25 อาคาร ตั้งอยู่เรียงรายยาวกว่า 300 เมตร (980 ฟุต) จากประตูทางเข้าด้านนอกไปจนถึงห้องโถงหลัก โดยมีควันและกลิ่นหอมของธูปหอมฟุ้งกระจายไปทั่วหุบเขาอยู่ตลอด

วัดรอดพ้นจากเหตุไฟไหม้ครั้งใหญ่ถึง 3 ครั้งและได้รับการบูรณะใหม่ทุกครั้ง นอกจากนี้ วัดแห่งนี้ยังเป็นที่ตั้งของรูปปั้นแกะสลักไม้คันนอน (เจ้าแม่กวนอิม) พันมือและเจดีย์หินจำนวนมากซึ่งได้กำหนดให้เป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่สำคัญของญี่ปุ่น รวมถึงมรดกทางวัฒนธรรมที่ได้กำหนดและขึ้นทะเบียนโดยจังหวัดเกียวโตและมรดกทางวัฒนธรรมที่ได้กำหนดโดยเมืองเคียวทังโกะ
วัดมีการจัดแสดงสมบัติเหล่านี้บางส่วนให้ประชาชนได้ชมในวันที่ 18 ตุลาคม
นอกจากนั้น กว่าหนึ่งพันปีจนถึงการฟื้นฟูเมจิในปี ค.ศ. 1868พระสงฆ์ของวัดเอ็นโจจิยังได้ทำหน้าที่เป็นผู้นำพระสงฆ์ของศาลเจ้าในท้องถิ่นที่ชื่อว่าคาราทาจิโนะมิยะด้วย

ทั้งนี้ ชื่ออื่นๆ ที่ใช้เรียกวัดเอ็นโจจิ ได้แก่ ฮาชิกิซัง (“ภูเขาฮาชิกิ” โดย “ภูเขา” ใช้เป็นนัยที่หมายถึง “วัดพุทธ”) ฮาชิกิเดระ (วัดฮาชิกิ) และฮาชิกิโนะมิยะ (ศาลเจ้าฮาชิกิ) ซึ่งมีที่มาจากชื่อสถานที่ดั้งเดิมของชุมชนท้องถิ่น คือ ฮาชิกิ และกล่าวถึงความสำคัญของวัดในประวัติศาสตร์ท้องถิ่น